Tak trudno mi pisać o Rumunii.
Sądziłam, że czas zatrze nieprzyjemne wspomnienia a zdjęcia przypomną piękno krajobrazów, jesienne nastroje i potencjał tego zróżnicowanego kraju. A jednak w pamięci mam dobijającą zapyziałość prowincji i małostkowość gospodarzy. Oj, wciąż daleko Rumunii do Europy.
Postaram się pod zdjęciami powstrzymać się od komentowania prób wymuszeń łapówek, naciągactwa, braku dbałości o największe dobro jakim są zasoby przyrodnicze.
Dzikość Karpat w jesiennej pozłocie jest tego warta. Dostojność zabytków i piękno wnętrz zachowanych w prywatnych rękach jest tego warta. Autentyzm wielu zakątków wsi w głębi kraju jest tego wart.
Gdzieś tu w błękitnych głębinach na podróżników czychały Scylla i Charybda a na lądzie nieco później królował Ojciec Chrzestny. Na Sycylię decydujemy się dość niespodziewanie w grudniu, na krótki wypad w odwiedziny do córki, która jest tu na półrocznym Erasmusie. Lecimy jak zwykle tanimi liniami, z małym bagażem z przesiadką w Rzymie. Przenocujemy na waleta u Miśki - mieszka w samym centrum, w historycznym sercu miasta . Na tyłach zabytkowej, obdrapanej kamienicy znajduje się targ Vucciria z krzykliwymi straganiarzami, nawołującymi jak ich dziadowie i pradziadowie, ku dojrzałym , pachnącym słońcem owocom i warzywom. By cośkolwiek kupić, by choćby zatrzymać się i pogadać. Niektóre produkty są już gotowe do spożycia. Gorące ziemniaki parują na tacy, podsmażone kawałki bakłażana pachną zachęcająco, pizza rozlewa się na boki.
